De N-VA stuurt haar kat op het debat.

Vandaag, op 19 september, was er voor Res Publica een politiek debat voorzien tussen de Antwerpse kopstukken van de komende gemeenteraadsverkiezingen.

De hoofdrolspelers, waaronder Patrick Janssens (SP.A) en Filip Dewinter (Vlaams Belang), zegden toe.

De N-VA hield de boot af: noch lijsttrekker Bart De Wever, noch een vervanger, toonden zich bereid om aan dit debat deel te nemen. Meer nog: ze betoonden niet eens de elementaire beleefdheid om op ons verzoek te reageren. Wij vingen gelijkaardige signalen op van andere debatten, georganiseerd door andere gereputeerde organisaties, waar de N-VA-stoel eveneens onbezet bleef.

Wij moeten dan ook met spijt vaststellen dat deze partij een open discussie over prangende problemen ontwijkt, en verkiest om géén kleur te bekennen. Dat is voor de democratie een slechte zaak. Aan elkeen om hieruit de passende conclusie te trekken.

Rest ons nog om onze excuses aan te bieden aan ons publiek. Nieuws over een waardig alternatief volgt eerstdaags.

Res Publica

Vlaamse Debatclub

Republiek of monarchie?

Het grote voorjaarsdebat tussen republikeinen en koningsgezinden

Woensdag 23 mei 2012

Zaal “Extra Time”

Louisalei 24 – Antwerpen/Hoboken(Routebeschrijving)

Aanvangsuur: 20h

Inkom: 5 Euro (studenten 3 Euro) Allen welkom ! – Gelegenheid tot napraten bij een glas met de panelleden.

Facebook-pagina

Waarover gaat het debat?

De Vlaamse beweging profileert zich vandaag als uitgesproken anti-koningsgezind. De Coburgs zijn het gehate symbool geworden van de Belgische constructie, ook al omdat ze door de Belgicisten, zelfs ter linkerzijde, aanzien worden als hét ultieme cement van deze staat.

Toch is het niet altijd zo geweest, en waren de Vlamingen ooit de vurigste pleitbezorgers van het koningshuis. Het zijn uiteindelijk zij die, n.a.v. de koningskwestie in 1950, de troon gered hebben. Vandaag aarzelt een bepaalde Vlaams-conservatieve onderstroom nog altijd tussen de “moderne” republiek en de traditionele monarchie, al dan niet in een protocollaire vorm.

Voor de republikeinen is het duidelijk: enkel een verkozen president kan staatshoofd zijn in een hedendaagse democratie. Een kleine minderheid van Belgische patriotten sluit zich daar bij aan, en ziet nog toekomst in een Belgische republiek, terwijl de Vlaamse republikeinen voluit gaan voor de splitsing, het uitroepen van de Vlaamse onafhankelijkheid en het installeren van een presidentieel regime.

Onze debatkring wilde de uitdaging aangaan om deze vier strekkingen in één discussie samen te brengen: de Belgische monarchisten (Bruno Yammine), de Belgische republikeinen (Jan Dumolyn), De Vlaamse monarchisten (Frank Judo) en de Vlaamse republikeinen (Johan Sanctorum).

Het belooft een vinnig maar ook een subtiel debat te worden, waarin plaats is voor alle tendensen rond dit actueel thema.

De deelnemers

Jan Dumolyn (Brugge, 1974) is historicus aan de Universiteit Gent, met bijzondere aandacht voor de middeleeuwen. Hij specialiseerde zich in de stadsgeschiedenis van de Lage Landen, historische sociologie en middeleeuwse ideologieën. Hij is actief in de syndicale en de andersglobalistische beweging.

Dumolyn is medestichter van de CRK (Cercle républicain – Republikeinse Kring – Republikanischer Kreis), een drietalige vereniging “die openstaat voor alle democratisch gezinde republikeinen”.  De CRK kant zich sterk tegen de Belgische monarchie, maar spreekt zich niet uit over het geografische of politieke kader van de toekomstige republiek ( Vlaams, Belgisch,…): dit moet volgens haar via referendum beslecht worden.

Frank Judo (Anderlecht, 1971) is advocaat bij de balie te Brussel en grondwetspecialist. Hij heeft een ruime expertise inzake staats- en bestuursrecht.   Naast zijn praktische bezigheden aan de balie, publiceerde hij ook talrijke artikelen over diverse onderwerpen als bevoegdheidsverdeling binnen de federale staat, leegstandheffingen, ruimtelijke ordening en stedenbouw en zo verder. Over deze thema’s houdt hij ook geregeld lezingen en seminaries.  

Tussen 1998 en 2004 was hij assistent aan het Instituut voor constitutioneel recht van de KU Leuven, waar hij nu nog mee samenwerkt als vrijwillig wetenschappelijk medewerker. Hij is tevens docent Koninklijke Militaire School.

Johan Sanctorum (Oostende, 1954) is een Vlaams cultuurfilosoof, publicist en criticus. Hij studeerde filosofie en kunstgeschiedenis aan de Vrije Universiteit Brussel. Als essayist en free-lance-journalist publiceert hij in tal van bladen en tijdschriften en op zijn eigen webstek http://www.visionair-belgie.be.  Kunst, cultuur, architectuur, media en politiek zijn steeds weerkerende thema’s.     

In 2009 gaf hij, samen met o.m. Eric Defoort, Ludo Abicht, Matthias Storme en Peter De Roover, de essaybundel uit “De Vlaamse republiek: van utopie tot project”. Hierin verdedigt Sanctorum een radicaal-Vlaams onafhankelijkheidsstreven, gekoppeld aan het Europese republikeinse gedachtegoed en het Verlichtingsdenken.

Bruno Yammine (Leuven, 1980) is historicus en behaalde in 2010 het doctoraat met een thesis over “de Duitse Flamenpolitik tussen 1870-1914”. Hij is actief in de Belgische Beweging die opkomt voor het herstel van de unitaire staat. In 2002 richtte hij de politieke partij Belgische Unie – Union Belge (BUB) mee op.    

Yammine is naast Belgisch-gezind ook een sterk voorstander van een Heel-Nederlands gedachtegoed. Zo is hij lid van de Werkgemeenschap de Lage Landen, van het comité voor een nieuwe Benelux. Vanaf 2005 behoort hij tot de redactie van Delta, het tijdschrift van de Werkgemeenschap de Lage Landen.  

Het debat wordt in goede banen geleid door Ann Peuteman (Knack).

De Vlaamse media – wie gelooft ze nog? (29/2/2012)

“De Vlaamse media – wie gelooft ze nog?” :

Het grote schrikkeldebat over onze nationale pers…

Woensdag 29 februari 2012

Zaal “Extra Time”

Louisalei 24 – Antwerpen/Hoboken

(Routebeschrijving)

Aanvangsuur: 20h

Inkom: 5 Euro (studenten 3 Euro)

 Allen welkom ! – Gelegenheid tot napraten bij een glas met de panelleden.

Inschrijven op Facebook

De deelnemers

 Siegfried Bracke(Gent, 1953) is ex-VRT-journalist, nu N-VA-politicus. Hij studeerde Germaanse filologie aan de Gentse Rijksuniversiteit (1976). In 1981 begon hij als producer radio bij Radio 1 van de BRT. In 1983 werd hij journalist bij de radionieuwsdienst. In 1990 stapte hij  over naar de televisienieuwsdienst en werd hij een bekend journalist van de nieuwsdienst van de VRT. Hij presenteerde voornamelijk politieke programma’s op de VRT zoals het dagelijkse actualiteitenprogramma Terzake op Canvas, De zevende dag en Bracke en Crabbé. Hij geeft regelmatig les in de richting journalistiek aan verschillende hogescholen in Vlaanderen. In mei 2010 sloot hij aan bij de N-VA en werd in juni verkozen als Oost-Vlaams kamerlid. Siegfried Bracke noemt zich een Orangist en staat een hereniging van Vlaanderen met Nederland voor.

Johan Sanctorum (Oostende, 1954) is een Vlaams cultuurfilosoof, publicist en criticus. Hij studeerde filosofie en kunstgeschiedenis aan de Vrije Universiteit Brussel. Als essayist en free-lance-journalist publiceert hij in tal van bladen en tijdschriften en op zijn eigen webstek www.visionair-belgie.be. Kunst, cultuur, architectuur, media en politiek zijn steeds weerkerende thema’s. Hij publiceerde een aantal essaybundels, o.m. over de Islam in Europa en het Vlaamse onafhankelijkheidstreven. In 2009 gaf hij, samen met communicatiewetenschapper Frank Thevissen, “Media en Journalistiek in Vlaanderen” uit. Deze essaybundel is bijzonder kritisch voor de Vlaamse media en hekelt vooral de mediocriteit, de commercialisering en de politieke inbedding. Johan Sanctorum profileert zich als Vlaams-republikeins opiniemaker en was o.m. gastspreker op de IJzerwake 2011. Mede daardoor is hij een controversiële figuur op de Vlaamse cultuurscène.

Bart Sturtewagen (Aalter, 1959) is journalist en hoofdredacteur bij De Standaard.  Hij studeerde communicatiewetenschappen en begon begonnen als medewerker op de sportredactie van Het Nieuwsblad in 1978 op 16 juli, de dag dat Michel Pollentier de rit naar Alpe D’Huez won maar gepakt werd met zijn peer. Vanaf 1982 was hij pionier van online en internet (bij Editel, een project van VUM) voor die woorden waren uitgevonden. Daarna zes jaar beursredacteur op de afdeling Economie van De Standaard sinds 1988. Vervolgens overgestapt naar de politieke redactie en chef geworden in 1995. In 1997 werd hij adjunct-hoofdredacteur en commentator, eerst onder Dirk Achten, dan Peter Vandermeersch. In 2006 hoofdredacteur van De Standaard, met Peter Vandermeersch als algemeen hoofdredacteur. Sinds september 2010 co-hoofdredacteur, samen met Karel Verhoeven.

Rik Van Cauwelaert, (Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek, 1950) is journalist en directeur-redacteur van Knack. Hij begon zijn carrière aan het begin van de jaren 70 als fotograaf en sportjournalist.  In 1980 werd hij journalist bij Sportmagazine, een uitgave van Roularta. Na een zestal jaren werd hij opgenomen in de politieke redactie van het weekblad Knack. Hij nam in 2002 de functie op van directeur-hoofdredacteur van Knack. In 2011 werd hij tot directeur strategie benoemd voor de redacties van de magazines van Roularta. Hij bleef ook politiek commentator van Knack, waarbij hij wekelijks een hoofdartikel publiceert, hoofdzakelijk gewijd aan de Belgische politiek. Hij is de laatste jaren een regelmatige gast in diverse media, waaronder het televisiekanaal Kanaal Z, waar hij een vast programma heeft.

Moderator Peter Frans Anthonissen (Antwerpen, 1955) is één van de toonaangevende deskundigen op het gebied van communicatie en reputatiemanagement. Hij studeerde rechten aan de universiteiten van Antwerpen, Leuven en Cambridge (Verenigd Koninkrijk). Hij was journalist bij De Standaard en De Tijd en richtte daarna, 25 jaar geleden, het communicatie-adviesbedrijf A&A op, waarvan hij nog steeds gedelegeerd bestuurder is. Hij publiceerde ruim tien boeken over communicatie en media, waaronder de bestsellers Murphy was een Optimist en Stop de Pers. Hij is tevens voorzitter van de Brandtpunt Ontbijtgesprekken en gastdocent aan de universiteiten van Leuven, Gent, Antwerpen en Rotterdam. Maandelijks schrijft hij een column in Trends, waarin hij de trends in communicatie en media kritisch onder de loep neemt. Hij is ook een veel gevraagd spreker op congressen in binnen- en buitenland.
Waarover gaat het debat?

In een moderne democratie spelen de massamedia een dominante rol van smaakmaker en opinievormer. Kranten zijn al lang niet meer de stem van een “zuil” of politieke beweging, maar gedragen zich als zorgvuldig gestylde marktproducten, waardoor ze ook meer en meer op elkaar beginnen te lijken. De commercialisering heeft tot oppervlakkigheid geleid, zo vindt de kritische lezer.

Duiding en achtergrond lijken veelal te moeten zwichten voor korte, gemakkelijk verteerbare hapjes infotainment. De anekdote verdringt de analyse: de media lijken ons meer en meer een virtuele realiteit te presenteren met een hoog soap-gehalte, ook wat betreft bv. de politieke- en Wetstraatjournalistiek.

Door netwerking tussen journalisten en politici lijkt er anderzijds een ons-ken-ons-cultuur te zijn gegroeid die de objectiviteit aantast. De vraag is, of er in Vlaanderen nog één geschreven medium bestaat dat het label “onafhankelijk kwaliteitsblad” verdient. Het wantrouwen van de Vlaming tegenover zijn media zit behoorlijk diep. In sommige middens spreekt men zonder meer over een “regimepers”.

Ook tegenover de publieke zender, de VRT, hebben nogal wat Vlamingen grote reserves. Onder druk van de commerciële zenders lijkt “het huis van vertrouwen” te kiezen voor kijkcijfers en middelmaat. Politiek is er bovendien veel irritatie over de”rood-groene” VRT en de ongelijke behandeling van politieke partijen. Uiteraard zal in dit debat ook het “cordon médiatique”  ter sprake komen, evenals het mankeren van een grote Vlaams-nationale speler in ons perslandschap.

Tenslotte komt ook de wereld van de blogs en fora ter sprake: soms denigrerend bekeken door de klassieke journalist-met-perskaart, lijken opinievorming op het internet en de burgerjournalistiek  niet meer weg te denken peilers van de 21ste-eeuwse democratie.

Het schrikkeldebat over de Vlaamse pers belooft dan ook een vinnige confrontatie te worden tussen enkele van de bekendste journalistieke tenoren en de kritische lezer/kijker.

“België,- beter met of zonder?” (16/11/2011)

“België,- beter met of zonder?” : het grote politieke herfstdebat

Woensdag 16 november 2011

Zaal “Extra Time”, Louisalei 24 – Antwerpen/Hoboken (Routebeschrijving)

Aanvangsuur: 20h

Inkom: 5 Euro (studenten 3 Euro)

Allen welkom ! – Gelegenheid tot napraten bij een glas met de protagonisten.

De deelnemers

Jan Jambon zetelt sinds 2007 als volksvertegenwoordiger voor de Nieuw-Vlaamse Alliantie in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Hij is voorzitter van de N-VA kamerfractie en behoort tot de radicale vleugel van deze partij. In 1992 schreef Jan Jambon samen met Peter De Roover het boek “Vlaanderen staat in Europa”. Hij is lid van de denkgroep In de Warande.

Gerolf Annemans zetelt sinds 1987 in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Hij is fractievoorzitter van het Vlaams Belang. Daarnaast is hij ook voorzitter van de VB-studiedienst en gemeenteraadslid te Antwerpen. Hij is auteur van talrijke publicaties rond Vlaamse onafhankelijkheid, zoals het recent verschenen “De ordelijke opdeling van België – Zuurstof voor Vlaanderen” (met Steven Utsi).

Jean-Marie Dedecker stichtte, na een turbulente voorgeschiedenis, de partij Lijst DeDecker, waarmee hij in 2007 meteen vijf Kamerzetels en een Senaatszetel veroverde. Hij publiceerde een aantal boeken waaronder “Hoofddoek of blinddoek” (2009), een reeks kritische beschouwingen over de islam in onze samenleving. In 2011 veranderde de naam van zijn partij in Libertair, Direct, Democratisch.

Willem-Frederik Schiltz is de zoon van minister van Staat Hugo Schiltz en advocaat. Hij studeerde af als licenciaat rechten aan de U.I.A en volgt in 2007 in Londen nog een aanvullende masteropleiding. Hij beschouwt zichzelf als humanist. In juni 2007 kwam hij te Antwerpen op voor de Open-VLD en zetelt sindsdien in de Kamer van Volksvertegenwoordigers.

Koen Van den Heuvel is sinds 2004 Vlaams volksvertegenwoordiger CD&V voor de kieskring Antwerpen, en burgemeester van Puurs. Hij studeerde aan de Katholieke  Universiteit Leuven en behaalde de licenties economie en politieke wetenschappen. Hij werkte van 1989 tot 2004 als kaderlid op de studiedienst van de Nationale Bank. Als economist interesseert hij zich vooral in financiën en begroting, innovatie en werk.

Stefaan Van Hecke zetelt sinds 2007 voor Groen! in de Kamer van Volksvertegenwoordigers Hij studeerde rechten en milieukunde aan de UA. Tijdens de paars-groene regering was hij kabinetsmedewerker bij de ministers Vogels en Tavernier Hij is specialist staatshervorming en heeft ook deelgenomen aan de recente onderhandelingen namens Groen!

Moderator: Pieter Bauwens (hoofdredacteur “Doorbraak”).

Waarover ging het debat?

Het communautaire akkoord is beklonken, en tegen de datum van dit debat hebben we allicht een regering Di Rupo. De meeste commentatoren zijn het er over eens dat deze “staatshervorming 6.0”, weeral een typisch Belgisch compromis is,- niet eens een Copernicaanse omwenteling,- dat slechts de aanloop vormt naar een volgende uitgave.

Het zgn. vlinderakkoord regelt een aantal bevoegdheidsoverdrachten naar de deelstaten, maar aan de kern, de sociale zekerheid, wordt bijvoorbeeld niet geraakt.

Afgezien van de technische discussies, blijft echter de fundamentele vraag hangen of de Belgische constructie op zich nog een meerwaarde heeft. Een brede stroming in de Vlaamse beweging houdt het Belgische verhaal al lang voor bekeken, en ziet Vlaanderen als een republiek-in-wording die haar opwachting moet maken bij de Europese unie.

Afgezien van het feit dat de Vlaamse beweging natuurlijk niet heel Vlaanderen is, en dat volgens een recente peiling het merendeel van de Vlamingen zich nog altijd “Belg” voelt, lijkt deze stroming aan gewicht toe te nemen, en radicaliseert het Vlaams-nationalisme.

Is België inderdaad een historische anomalie die moet rechtgezet worden? Is België ongeneeslijk ziek aan een democratisch deficit, waarbij de francofonie tegelijk een Vlaamse meerderheid afgrendelt, financiële transfers institutionaliseert, én gebiedsuitbreiding nastreeft?

Welke rol spelen resp. de “traditionele”, de nieuwe, de nationalistische en de “anti-establishment”-partijen in deze discussie?  Is een propere boedelscheiding wenselijk en realistisch? Bestaat er een Vlaamse identiteit die als grondslag van een natievorming kan dienen? En wat met de eeuwige twistappel, Brussel? Hoe zouden Europa en de internationale gemeenschap zich opstellen?

Onmiskenbaar gaat een groot deel van de linkerzijde en het Vlaamse “cultureel establishment” hier op de rem staan, en ziet België als een waarborg voor het pluralisme en de openheid die in het onafhankelijke Vlaanderen zou mankeren. Is deze vrees terecht? Is het radicale flamingantisme nog altijd een monopolie van rechts? Zo ja, waarom?

In dit groot herfstdebat (N-VA, CD&V, Open-VLD, S.PA, Vlaams Belang, LDD en Groen!) werd openhartig de voorbije politieke crisis besproken en ging het tevens (en vooral) over de toekomst van België en de Vlaamse (deel-)staat.

Was u aanwezig op dit debat? Graag uw reactie op onderstaand forum!

Was u verhinderd? Dan is uw mening over het onderwerp al evenzeer welkom.

De Islam in Vlaanderen (29/9/2011)

Verslag van onze eerste debatavond, donderdag 29 september 2011 (u kan hieronder reageren)

Deelnemers: Wim van Rooy, Filip Dewinter (VB), Ergün Top (CD & V) en Abou Imran (Sharia4Belgium).

Moderator: Bart Brinckman (De Standaard)

Videofragment “Terzake” 30/9/2011

“Een moslim kan geen democraat zijn, en een democraat geen moslim”

Over de grond van de zaak zijn Abu Imran en Filip Dewinter het eens

Een nokvolle zaal... met de Imran-aanhang op de eerste rij

Het was meteen een full house in de zaal Extra Time te Hoboken. Niet meteen een sjiek auditorium, maar wel groot en comfortabel genoeg om de zowat 400 nieuwsgierigen te herbergen die op de ultieme clash tussen moslimfundamentalist Abu Imran (Sharia 4Belgium) en Filip Dewinter (Vlaams Belang) waren afgekomen. Want een clash was het natuurlijk,- Res Publica had zich geen betere affiche kunnen dromen, getuige daarvan ook de dagblad- en TV-pers, inclusief Terzake-ploeg, die naar Hoboken was afgezakt.

De stemming zat er meteen in, toen Abu Imran klokslag acht met zijn gevolg, een 20-koppige bebaarde en stuurs kijkende falanx die het midden hield tussen een fanclub en een persoonlijke lijfwacht, de zaal in stapte. Natuurlijk verkoos geen van de heren om inkom te betalen, en natuurlijk gingen ze meteen op de ereplaatsen vooraan zitten. Voorzitter Frans Crols besloot wijselijk om op hun intimiderende entrée geen acht te slaan en het spektakel te laten beginnen. Imran zette ook meteen de toon, door te stellen dat hij geen belediging van de Profeet zou dulden, of dat hij anders voor de gevolgen niet instond. Groot protest bij het publiek. Eén keer liep het tijdens het debat uit de hand en moesten de ordediensten ingrijpen, toen een paar Imran-aanhangers amok begonnen te maken.

Abu Imran, alias Fouad Belkacem, is uiteraard een attractie op zich, waar geen zinnig mens in een debat greep op krijgt. Het was om te beginnen al een succes dat hij opdaagde, want de weken voordien had hij zich jegens de organisatoren in de grootste stilte gehuld en alle communicatie geweigerd. Wat natuurlijk de spanning verhoogt en zijn persoonlijke publiciteit ten goede komt: enig obscurantisme is zijn handelsmerk. Af en toe grijpt hij naar het Arabisch om enkele Koranverzen te debiteren, steevast onthaald op applaus en strijdkreten (“All’akhbar”) van zijn hofhouding op de eerste rij, waarmee hij permanent oogcontact hield, immer met een monkelend spotlachje op de lippen.

Abu Imran: “Ik wil hier meteen verwittigen dat ik geen beledigingen van de Profeet zal dulden, en dat ik anders niet voor de gevolgen insta…”

Niet dat Abu alleen maar wartaal uitslaat. Zijn kritiek op onze civilisatie, die we zo superieur achten, snijdt wel degelijk hout, en onze aanwezigheid in Afghanistan (“Jullie zijn de moordenaars!”) is inderdaad voor zware discussie vatbaar, wat overigens door zijn opponent Dewinter beaamd werd.

Wat Abu Imran zo fundamentalistisch, ontoegankelijk en wereldvreemd maakt, is zijn afkeer van alle Westerse waarden, inclusief democratie, meningsvrijheid, tolerantie, tot en met… het publiek debat zelf waarin hij zat. Hij verklaarde uitdrukkelijk, in de mening van het publiek of van zijn opponenten niet geïnteresseerd te zijn (van geen enkele niet-moslim eigenlijk), en ziet de democratie als een indigestieverschijnsel van Westerse ongelovige varkenseters. De islam is voor hem geen bezigheidstherapie maar een totaalbeleving, een totale onderwerping (wat het woord “islam” ook betekent). Ergo: een moslim kan geen democraat zijn, alleen de wil van Allah is wet.

Vreemd genoeg vond hij bij deze stelling in Filip Dewinter een bondgenoot: inderdaad sluiten islam en democratie elkaar uit, dus hoort hij hier niet thuis. Waarbij ook het argument overeind blijft dat Abu Imran en gezellen hier bij ons ongestoord hun kunsten mogen komen vertonen en met alle égards worden behandeld, terwijl wij in, zeg maar Saudi-Arabië, al lang achter de tralies waren beland, of erger nog.

Hevig zwaaiend met de Koran (qua animositeit het hoogtepunt van het debat), fulmineerde Filip Dewinter dat de islam geen religie is zoals alle andere (er worden inderdaad geen debatten georganiseerd over “het boeddhisme in Vlaanderen” of “het Jodendom in Vlaanderen”), maar een haat-ideologie die haar 7^de-eeuws peil nooit ontgroeid is. Ook hier groot applaus: zowel Dewinter als Imran speelden duidelijk een thuismatch, en dan nog vlakbij het Beerschotstadion.

Thee-en-koekjes-islam

In dit gepolariseerd debat, voor de toeschouwer een amusant én leerrijk spektakel, was het voor de twee andere sprekers niet evident om in de wedstrijd te komen ondanks treffelijke pogingen van Bart Brinckman(niet slecht, maar ook niet briljant, en soms te passief). Enerzijds is publicist Wim van Rooy gewoonweg veel te intelligent en te belezen om in zo’n boksmatch zijn intellectuele troeven uit te spelen. Al ontsponnen er zich soms stevige discussies over wat er nu eigenlijk in die Koran staat (van Rooy kent die teksten zowat van buiten, en in het Arabisch). Wim van Rooy benadrukte dat geweld inherent is aan de moslimcultuur, en wilde ook het slepende misverstand uit de wereld helpen dat de Arabische islam in de middeleeuwen een beduidende bijdrage tot onze cultuur zou hebben geleverd, wat Imran dan weer mordicus volhield. In het kader van de huidige clash zijn dat natuurlijk achterhoedegevechten. Want zelfs al hadden ze de algebra en het cijfer nul bij ons geïmporteerd, het lost de huidige problematiek niet op. Het gaat volgens Dewinter ook niet om “dé islam”, maar vooral om de islam vandaag en bij ons, als een bedreigende factor van eerste categorie voor onze eigen veiligheid en integriteit.

Even hadden de ordediensten de handen vol met een opstoot van allochtoon testosteron...

Anderzijds was er het tamelijk deerniswekkend discours van Ergün Top, CD&V-er én moslim, die zich duidelijk op zijn ongemak voelde tussen de anti-vleugel aan de andere kant van de tafel, en zijn naaste buur Abu Imran met zijn provocerende uitlatingen en dito lichaamstaal. Top probeerde dan maar de kaart van “de gematigde moslim” uit te spelen, die respect betoont voor onze instellingen en cultuur, en ook respect vraagt voor zijn eigen religie. Maar bestaat er zoiets als een “gematigde moslim”? Of is dat een moslim die het maar een beetje is? Dat was duidelijk de stelling van Abu: Top is een renegaat en comediant, hierin weeral gevolgd door… Filip Dewinter, die, met een uithaal naar Erdogan, verklaarde veel meer schrik te hebben van een thee-en-koekjes-moslim als Ergün Top, dan van een clown zoals Abu Imran. Waarbij dan, ook vanuit de zaal, werd gefoeterd dat Top met zijn dubbele nationaliteit “als een echte tsjeef” van twee walletjes eet en zich de facto van onze samenleving distantieert: de man beweert inderdaad boudweg dat hij in een conflict tussen Turkije en België voor zijn geboorteland zou kiezen…

 Filip Dewinter: “Verkijken we ons niet op de thee-en-koekjes-islam. De Koran is fundamenteel het handboek van een haat-religie die langzaam maar gestaag haar complete omvang ontplooit.” 

In het tweede deel mocht het panel dan vragen uit het publiek beantwoorden, weliswaar via ingezamelde papiertjes, om lange tirades van vragenstellers te vermijden. Een hele leuke, die Brinckman listig tot voor het einde hield, was de vraag, of al die allochtone jongeren uiteindelijk het pensioen niet gaan betalen van het (in hoofdzaak oudere) zaalpubliek.

Dewinter pareerde de opmerking door te stellen dat vooral de migratie ons handen vol geld kost, waardoor het sociaal zekerheidsstelsel onbetaalbaar wordt. Ik zou er vilein nog kunnen aan toevoegen dat, van al die kwaadkijkende moslimbroeders die zich in tuniek en op sandalen vooraan geposteerd hadden, ik eerlijk gezegd geen enkele een normaal beroep zie uitoefenen, behoudens een voltijdse bezigheid van Abu-Imran-groepie.

Conclusie: met dit evenement heeft Res Publica zich op de kaart gezet als dé debatkring van Vlaanderen die tegenspraak en een vleugje suspens niet schuwt. Benieuwd of het volgende debat over de toekomst van België, met de Vlaamse politieke tenoren, evenveel stof zal doen opwaaien. Afspraak alvast op 16 november.

Johan Sanctorum

Was u aanwezig op dit debat? Graag uw reactie op onderstaand forum!

Was u verhinderd? Dan is uw mening over het onderwerp al evenzeer welkom.